Bayram Ali Çetinkaya

Yaşlanınca baklava yapamıyor, Kerime Yenge. Ancak bir iki tepsi yapabilmektedir. Bu durumu bilen oğlu İbrahim, Ankara’dan gelince annesinin dağıtması için 50-100 kutu baklava getirir. Annesi Kerime Yenge de onları ilçedeki evlere hediye olarak dağıtır.

Kerime Yenge, aile saadeti için, tahsili, statüsü ve serveti olan kadınları, özellikle ikaz eder. Çünkü bu özelliklere sahip olan kadınlar, ona göre, erkeğe karşı üstünlük kullanabilir ve böylece eşini istemeden kırabilir. Bundan dolayı da onlara kocalarına karşı hürmetli ve sevecen olmaları gerektiğini özellikle nasihat eder.

Kadınlara karşı özgürlükçüdür, Kerime Yenge. Ankara oturan oğlu İbrahim’in hanımının daha sıklıkla ilçeye gelmesini arzular. Zira gelini, sürücü belgesi olup otomobil kullanabilmektedir. Bundan dolayı Kerime anne, gelinine, “arabana bin gel…” diyerek sık sık kendisini ziyaret etmesini ister.

Kerime Yenge ve Hüseyin Dayı, paylaşımcı ve infak etme özellikleri o kadar ileri boyutta ki; onların oğullarının ikazına rağmen, akraba olsun olmasın durumları iyi olanlara da para vermesi, bu güzel iki insanın yüce gönüllüğünün birer anıtıdır. Aslında onlar biliyorlar ki, sıla-ı rahim, sadece akrabayı aramak sormak ve ziyaret etmekle olmaz. Maddî ve manevî yardım ve destek, gerçek sıla-ı rahimi gösterir.

Hüseyin Dayı’nın vefatında Yunak ilçe savcısı baş sağlığına gelir. “Allah bize de böyle ölüm nasip etsin” der. Oğlu avukat İbrahim, savcının niye böyle dediğine başlangıçta şaşırdığını ifade eder. Daha sonra hastanelerde bazı insanların ıstırap içinde hayat mücadelesini verdiğini görünce, savcıya hak verecektir.

Savcının babasının taziyesine gelmesine şaşıran avukat İbrahim, olayın mahiyetini daha sonra anlatılanlardan öğrenir. ‘Babam çok iyi bir adamdı’ diyen oğlu İbrahim’in anlattığına göre, hapishanede cezası çok az kalmış (6-7 ay) şehir dışından gelen mahpuslar bulunmaktadır. Bir gün başgardiyan, savcıyı telefonla arayarak sorar: ‘Sayın Savcım, bir Hacı amca var, mahkumları ziyaret etmek istiyor, izin verelim mi?” Savcı şaşırır, ‘birinci derecede bir yakını ve akrabası mı var?’ diye sorunca, başgardiyan ‘hayır efendim, bir yakını ve tanıdığı bulunmamaktadır.’ ‘Peki cezaevine niye geliyor?’ diye Savcı bey üsteleyince, Hüseyin Dayı’nın her hafta Cuma günleri geldiğinden bahseden başgardiyan, ‘yanında çay ve sigara getirir ve mahkumları ziyaret eder’ diye cevap verir.

Garip ve ilginç duruma şaşıran Savcı, bir gün kendisi, bu olayı bizzat izlemek için cezaevine gelir. Bakar ki, Hacı amca, yani Hüseyin Dayı, mahkumlara sigara ve çay getirip. Onlarla beraber oturur, sohbet eder, ‘garip guraba olarak kalmasınlar, kendilerini yalnız hissetmesinler’ diye onlara yarenlik yaptığını görür. Bu esnada Hüseyin Dayı, kendisi sigara içmediği halde, ‘yakın bir sigara… bana da bir tane verin üzerimize biraz erkek kokusu sinsin’ diye onlarla samimi bir ortama girer. Getirdiği ikramlarla onları rencide etmemek için yaptığı bu davranışı, çay içerken de sürdürür. ‘Ben buranın çayını severim. Çayı güzel oluyor’ gibi sözlerle adeta onların bir yakını gibi, ‘kader kurbanlarına’ bir nebze de olsa umut aşılar, yalnızlıklarını giderir.

Tüm olanları seyreden Savcı, şaşkınlık ve hayranlık içerisinde kalır. Vefatında da ailesini ve çocuklarını taziye için ziyarete gelir.

Yorumlar