Ahmed Ağa’nın anlattığına göre, o yaşlara ulaştığında kendisinde birtakım değişiklikler olur. Hocam dediği Hızır’la manevî bir terbiye ve eğitim sürecini yaşar. Yaşadıklarını ve tecrübe ettiklerini, Ahmed Ağa, daha sonra etrafındaki kimselere ve ziyarete gelenlere anlatmaktan çekinmez.

Sina çöllerinde yaşadığı bir olayı, Ladikli Ahmed Ağa, daha sonraları dostlarına anlatır. Aç ve susuz olarak geçen günlerin birinde, nasıl olduğunu bilmediği bir şekilde askere sıcak ekmek verilir. Herkes aldığı sıcak ekmeği yemeye başlar. Ahmed Ağa da tam yemeye başlamışken bir köpek gelir, önünde durur. Günlerce aç olan Ahmed Ağa, ağzındaki ekmeği köpeğe verir. Köpek oradan ayrılmaz, ekmekten bir parça daha atar. Köpek yine ayrılmaz, böylece Ahmed Ağa, silah arkadaşlarının ikazına rağmen bütün ekmeğini köpekle paylaşır. O, o gece Hz. Peygamber’i (s.a.) rüyasında gördüğünden bahseder.

Ladikli Ahmed Ağa, kendisine verilen cesaret madalyasını, geri hizmette bulunan bir arkadaşına verecek kadar âlicenap bir kimsedir. Kendisine bağlanan gazi maaşını almaz, alması için ısrar edenlere ‘üç günlük askerlik için maaş alınır mı’ diyerek yaptığını savunur. Halbuki çeyrek asır askerlik yapmış ve cepheden cepheye koşarak Allah ve vatan için savaşmıştır.

Uzun boylu olan Şeyh Ahmed, kısa sakalıyla yazları ceket, kışları da paltosuyla halkın arasına karışır. Konya’ya geldiğinde, duyanlar onun elini öpmeye ve duasına almaya gelerek hürmet gösterirler. Namazlarını Aziziye’de kılar, çoğunlukla da Kapı camisinde eda eder. Mevlânâ türbesine, mutlaka ziyarette bulunur.

Evinin kapısını herkes açar, gelenlere mutlaka yemek yedirir, ocağının ateşi gelenlere ikramdan dolayı her daim yanar. Ziyaretlerinin fazlalaşmasıyla bir takım kötü niyetli kimselerin şikayetleri sonucunda, onu yakından tanımayan ilçenin kaymakamı kendisini çağırır ve uyarır. Ziyaretçi kabul etmemesini, bunu da kapısına bir yazıyla asmasını söyler. Ahmed Ağa, yazı yazmayı bilmediğini söylediğinde, Kaymakam kendi elleriyle yazıyı yazar ve ona verir. Günler sonra, onu ziyarete gelen üst düzey misafirlerle bulunan Kaymakam, tanımadan yaptığı hareketlerden dolayı kendisinden özür diler ve duasını alır. (M. Ali Uz, Ladikli Ahmed Ağa, 47)

Bağ ve bahçe işleriyle uğraşan Ahmed Ağa, Ladik’te yetişmeyen meyve ve sebzeler yetiştirir, gelenlere bunları ikram eder. Ceylan Dağı’nda getirdiği suyla, dağlık yerdeki bahçesinde çeşitli meyveler yetiştirir. Bununla birlikte bahçesinin bulunduğu yerde, rivayetlere göre, Hızır’ın (a.s.) gösterdiği yere bir kuyu kazar, nitekim oranın suyu bugün de kullanılmaktadır.

Namazını da daima cemaatle kılan Ahmed Ağa, mütevazı, müşfik, sevimli, güzel yüzlü bir kimsedir. Geceleri ibadet eder, seher vakitlerinde göz yaşı döker, gündüzleri ise boş durmaz, çalışır, anlatır, insanlara faydalı olur. Bununla birlikte fakirleri ve yetimleri gözetir, onlara yardımda bulunur.

Zaman zaman kırlara ve dağlara dolaşmaya giden Ahmed Ağa, misafirlerinin geldiğinden haberdar olunca, hemen evine döner, onlarla ilgilenir, sorulan sorulara cevap verir. Sıcak ve samimi bir sohbet insanı olarak, misafirlerine bazen şiirler okur. Hikmet yüklü şiirleri, bir divan oluşturacak kadar çoktur, ama tamamı kayıt altına alınmamıştır.

Bir gün şiir okurken, Ahmed Ağa, hüzünlenir ve şunları söyler: “Konya çok mübarek bir şehir. Burada Peygamber yattığı söylenir. Peygamber yok, fakat çok büyük evliyalar var” (M.A. Uz, Ladikli  Ahmed Ağa, 82)

Ahmed Ağa, 1969 yılında vefat etmeden önce, bıraktığı emanetlerin gelecek kimselere verilmesi için vasiyette bulunur. Cenazesinin yıkanması ve namazının kılınmasını, Şems-i Tebrizî Camisi’nin imamı olan Osman Efendi (Karabulut) tarafından yapılmasını ister. Cenaze namazı için İstanbul’dan Mahmut Sami Efendi’nin de katılmasını arzular. Ladikli Ahmed Hüdâî’nin istekleri, vefatıyla yerine getirilir. Allah’ın rahmetinin, velisi (dostu) Ahmed Ağa’nın üzerine olsun diyerek yazımızı sonlandırırken, onun sürekli yaptığı duayı her dâim yapalım: “Allah hakkımızda hayırlısını versin.”